"Καλάμι" το χωριό που σταμάτησε ο χρόνος... : Συγκλονιστικό φωτορεπορτάζ!!!

Ο χρόνος κατηφόριζε από το Καλάμι της Βιάννου, με θέα το Λιβυκό Πέλαγος, κρατώντας το τεράστιο ρολόι του. Ώσπου "τρελάθηκαν" οι δείκτες και σταματούσαν κάθε τόσο και σε διαφορετικές στιγμές... Οι κάτοικοι έφυγαν για να καλλιεργήσουν στα θερμοκήπια στην Ψαρή Φοράδα και την Άρβη, από τα μέσα της δεκαετίας του '70 μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '90, αφήνοντας πίσω τους τα σπίτια, τις μνήμες, τις στιγμές...

Το ημερολόγιο καρφωμένο στις 13 Οκτωβρίου 1982, σηματοδοτεί τη μέρα του τέλους και της εγκατάλειψης, ενώ ένα παιδικό παπουτσάκι δίνει μια ιδέα για τον τελευταίο ένοικο του σπιτιού

Το σχολικό βιβλίο έμεινε ανοιχτό σαν να «έμεινε» το μάθημα για άγνωστο λόγο στη μέση…



Και μια ολόκληρη ζωή που παραμένει "ολοζώντανη" μέσα από τα ημερολόγια, τα γυρισμένα στο 1982, στο 1987 ή και ακόμα πιο παλιά. Στο μαγαζάκι του λαδέμπορα, διαβάζουμε... "λάδι επί πιστώσει, στον τάδε, έτος 1957". Και από κάτω, με κόκκινα γράμματα, "εξοφλήθη"...

Οι πολύχρωμες κιμωλίες αφέθηκαν πρόχειρα κάτω από τον πίνακα για την παράδοση του τελευταίου μαθήματος

Ζωές σε κάθε σπιθαμή, που μας καλούν να τις απαθανατίσουμε, σε τούτο το περίεργο ταξίδι σε ένα πραγματικά ερειπωμένο χωριό της Κρήτης.

Ένα σχολείο, ο μαυροπίνακας με το τελευταίο μάθημα ακόμη γραμμένο πάνω του, η έδρα με τα χαρτιά του δασκάλου. Οι τελευταίες ζωντανές μαρτυρίες...

Τα τσουκάλια αφέθηκαν στη φωτιά για να μαγειρευτεί το γεύμα με τον παραδοσιακό για την εποχή τρόπο…



Όλα μοιάζουν τόσο παράξενα... Σαν να έγινε ξαφνικά κάτι πολύ κακό και τους ανάγκασε να φύγουν...

Το κρεβάτι εγκαταλείφτηκε όπως- όπως αφού το Καλάμι δεν έχει εδώ και χρόνια πλέον κατοίκους

Παλιές φωτογραφίες, αφημένες να θυμίζουν εποχές αλλοτινές, αναμνήσεις που κανείς δε θεώρησε αρκετά σημαντικές ώστε να τις διασώσει και να τις πάρει μαζί του

Όπως τη γριούλα, που άφησε το πλεκτό της πάνω στο τραπέζι και τα γυαλιά της από δίπλα. Η σκόνη μάλιστα δεν είναι ο μοναδικός μάρτυρας του χρόνου που μεσολαβεί από το "τότε" στο "σήμερα"... Είναι και το φυτό, που φύτρωσε στην επιφάνεια του ξύλινου τραπεζιού...





Στο τραπέζι παραμένουν το πλεκτό και τα γυαλιά… και τα δύο ανήκουν σε μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί…

Ερειπωμένα σπίτια που στέκονται ακόμη, σιωπηροί φύλακες ενός χωριού που κείται χαμένο στη λήθη, ξεχασμένο από Θεό κι ανθρώπους

Όπως το δάσκαλο, που έφυγε αφήνοντας ένα σωρό περιοδικά, βιβλία, εφημερίδες και φωτογραφίες για την Εθνική Αντίσταση. Τα αντίγραφα των λόγων του σε κάποιες εθνικές γιορτές...

Τα στέφανα ενός ζευγαριού έμειναν ξεχασμένα πάνω σε ένα τραπέζι και παρέμειναν εκεί στο πέρασμα του χρόνου…

Μαγευτήκαμε από τη θέα του "χθες" στα σοκάκια και τα σπίτια. Τα περισσότερα τα βρήκαμε ανοιχτά, αλλά δε βρήκαμε τους νοικοκύρηδες να μας "τρατάρουν" μια ρακή, να μας ανοίξουν την ψυχή τους. Βλέπαμε όμως τη ζωή τους...

Ρεπορτάζ: Χριστόφορος Παπαδάκης

Φωτογραφίες: Νίκος Χαλκιαδάκης

http://www.neakriti.gr/