Για ένα κομμάτι ψωμί... ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πολύ ευγενικός και καλοσυνάτος κύριος.
Δυστυχώς, οι σκοτούρες της ζωής και αυτό που... "ο κόσμος" αποκαλεί καριέρα δεν του άφησαν χρόνο για οικογένεια.
Ευτυχώς, όμως, στη ζωή του υπήρχε ο Toy! Το αγαπημένο του σκυλάκι, με το χρυσό-καφέ τρίχωμα που του χάριζε όση αγάπη θα του χάριζαν μαζί όλες οι οικογένειες του κόσμου!
Ώρες ατέλειωτες συνήθιζε να παίζει μαζί του και να τον φρονίζει...
Και όση αγάπη έδινε στον Toy άλλη τόση το γλυκό του σκυλί του ανταπέδιδε...
Δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ τις ημέρες που ο Toy ήταν άρρωστος. Εκατοντάδες ευρώ για υπέρηχους και εμβόλια... Και στο τέλος πολύ περισσότερα για μια δαπανηρή εγχείρηση!
Αλλά... ποιος τα λογαριάζει τα λεφτά! Πάνω απ' όλα προέχει η "οικογένεια". "Τόσα χρόνια διευθύνω την επιχείρησή μου συνετά! Δόξα τω Θεώ, έχω ένα γερό κομπόδεμα στην άκρη! Αλλά και τίποτα να μην είχα, θα έβρισκα για τον Toy" σκέφτηκε και έδωσε όσα χρήματα του ζήτησε ο κτηνίατρος με όλη του την καρδιά!
Σύντομα ο Toy ήταν και πάλι χαρούμενος και ασφαλής στο πλευρό του καλού του φίλου.
... Τα χρόνια περνούσαν και οι δυό τους ήταν αχώριστοι. Και τα χρόνια περνούσαν... Και περνούσαν...
Άξαφνα, σύννεφα απλώθηκαν πάνω από το -όχι και τόσο- φτωχικό τους.
Ο Toy αγχωμένος κοιτούσε τον καλό του φίλο που να πηγαινοέρχεται. "Τι μπορεί να τον βασανίζει" αναρωτιόταν. Βλέπετε, το μικρό του σκυλίσιο κεφάλι, που τόσο απλόχερα χάριζε αγάπη, δεν μπορούσε να χωρέσει όλα αυτά περί δικαστηρίων και ΙΚΑ που άκουγε...
"Τι σημαίνει δηλαδή ότι ο υπάλληλος που είχε επί τρία χρόνια στην επιχείρησή του να εργάζεται ανασφάλιστος, αμοιβόμενος με το βασικό μισθό (ας μην τα είχε τα πτυχία! Εμείς τι είμαστε να του τα πληρώνουμε;) είχε εργατικό ατύχημα; Τι σημαίνει δηλαδή ότι θα λύσουν τις διαφορές τους στις δικαστικές αίθουσες; Ποιος είναι αυτός ο "υπάλληλος" που τολμά και στεναχωρεί την "οικογένειά" μου".
Μεγάλες σκέψεις για ένα τόσο μικρό κεφαλάκι... Σύντομα ο Toy αποφάσισε να χωθεί στην αγκαλιά του και να αφήσει κατά μέρους τις σκέψεις...
Άλλωστε, αυτά που μονολογούσε τώρα ο καλός του φίλος ήταν ακόμη πιο δυσνόητα...
"Θα είναι πολλά τα δικαστικά έξοδα! Πρέπει κάπως να ελαφρύνω τον προϋπολογισμό της εταιρίας. Πρέπει κάποιον να απολύσω" μουρμούριζε.
"Τι είναι προϋπολογισμός; Τι είναι απόλυση;" Τόσες άγνωστες λέξεις για ένα μικρό κεφάλι... Ποιος ξέρει...
Άλλωστε τι νόημα έχει;
Ό,τι κι αν σήμαιναν τίποτα στη ζωή του Toy δε θα άλλαζε...
Το γλυκό σκυλί με το χρυσο-καφέ τρίχωμα θα συνέχιζε να απολαμβάνει τη ζεστασιά του σπιτιού, τη φροντίδα και τη γενναιοδωρία του... "αφεντικού" του...
Τώρα... άσχετο αν την άλλη όψη του "αφεντικού" εσύ τη βιώνεις καθημερινά...
Κι άσε τους... θυμόσοφους να λένε ότι "αφεντικά έχουν μόνο οι σκύλοι! Οι εργαζόμενοι έχουν εργοδότες".
Βάζω στοίχημα ότι θα έδινες και την ψυχή σου να ήσουν ο Toy...
Με εκτίμηση,
Έντιτορ
Υ.Γ.: Αυτή η μικρή ιστοριούλα μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας αυτό το τραγούδι... Επίκαιρο, δε νομίζετε;